
I’m in H.
(And my heart beats so that I can hardly speak)
di
Francesco Forlani
Or ke lu effeffe nun se l’era mica scurdate, oubliè, forgot, azz, ke ce stivino li Lyons, nu paire, ‘n coppe a lo scalun central, sur centu ducento trecento gradi gradini, qu’il paraît k’el rimbombo des pas t’assordava, ah bon!
Et que au lieu de descendre se imaginava ça, ka se glissait, scivolava, sur la pierre, lo marbre, du pogia braziu, et ka s’envulava la ggente il paraîssait.
And I seem to find the happiness, quanno du purtone – ka si lo virivi de li campeti, du vialun, te paraît l’anima d’un cannun, Obice, ka sparavi li oci in cima allu turrione cum cascade de mille gouttes d’eau, aqua smossa, et du parco, funtana funtanela, aqua plata,caroza carozela, mierda des horses, ‘o cacia o caval, e nun te dérangeait, sturbava, manco ca ce fossero milliun de venditur ambulanti cum Guides do Palacio Real, do Parco, daa Regia? Se se!